Μπορεί για την δημιουργία του να ερίζουν κι άλλες χώρες ωστόσο η Ιαπωνία είναι εκείνη που δημιούργησε με την παράδοσή της το σάκε.
Η ιστορία του σάκε χάνεται μέσα στις χιλιετίες ωστόσο η πρώτη καταγραφή κατανάλωσής του χρονολογείται το 300 π.Χ.. Σύμφωνα με τον μύθο η ζύμωσή του επιτυγχάνονταν από το μάσημα των κόκκων ρυζιού από πανέμορφες παρθένες κοπέλες, το ποτό είχε θρησκευτικό χαρακτήρα ενώ αποτελούσε αγαπημένη απόλαυση των αυτοκρατόρων.
Φτάνοντας στο σήμερα σαφώς η διαδικασία παραγωγής του έχει εξελιχθεί όμως η συνταγή παραμένει ίδια και αναλλοίωτη. Οι αλκοολικοί του βαθμοί καθορίζονται στους 15 ενώ το ρύζι περνά από μία ειδική επεξεργασία επιτυγχάνοντας την κατάλληλη ζύμωση. Κατά τη διάρκεια της επεξεργασίας το ρύζι χάνει περίπου το 50% του όγκου του καθώς πριν χρησιμοποιηθεί πρέπει να λειανθεί. Για να ξεκινήσει η ζύμωση η διαδικασία της οποίας κράτα από 15 έως και 20 ημέρες προστίθεται ένας μικροοργανισμός που λέγεται koji προτού μπει στο μείγμα η μαγιά. Συνήθως στη ζύμωση χρησιμοποιούνται και ορισμένα επιπλέον συστατικά τα οποία γεμίζουν αρώματα το σάκε. Συστατικά όπως είναι τα λίτσι, τα φύλλα μπαμπού και το κυπαρισσόμηλο. Απαραίτητο για την παραγωγή ενός ποιοτικού σάκε είναι το καλής ποιότητας νερό για αυτό και συνήθως οι μονάδες παραγωγής στήνονται κοντά σε μία φυσική πηγή.
Πρόκειται για ένα ευαίσθητο αλκοολούχο ποτό το οποίο εμφιαλώνεται σε μικρά μπουκάλια πορσελάνης και φυλάσσεται σε σκοτεινά και δροσερά μέρα συνήθως για μικρό χρονικό διάστημα. Ο υπεύθυνος για την παραγωγή ονομάζεται toji.
Το παραγόμενο σάκε χωρίζεται σε δυνατό και ελαφρύ ενώ υπάρχουν έξι κατηγορίες το namazake (απαστερίωτο), το nigorizake (με θολή όψη και πυκνή υφή), το kimoto (το παραδοσιακό), το sparkling (αφρώδες) και το aged (παλαιωμένο έως και 15 έτη). Ιδανικά σερβίρεται σε μικρά πορσελάνινα ποτηράκια τα seishu και συνοδεύει ιαπωνικούς μεζέδες από ψάρι τους sakana.