Ο ήλιος μόλις είχε αρχίσει να κάνει τη ζεστή του εμφάνιση στον γαλανό κρητικό ουρανό, ανατέλλοντας πάνω από τα Λευκά Όρη και απλώνοντας το χρυσοκίτρινο πέπλο του πάνω σε αυτήν την ευλογημένη γωνιά του Αιγαίου. Στην κεντρική πλατεία του γραφικού χωριού Παναγία, στα Χανιά, ένα γνώριμο σκηνικό ήδη ξετυλισσόταν. Ο Σήφης, ο ιδιοκτήτης του τοπικού καφενείου, ετοίμαζε νευρικά καφέδες για τους συγχωριανούς του, που ξεκινούσαν τη μέρα τους με τα συνηθισμένα πειράγματα μεταξύ τους. Η στιγμή εκείνη, για να καθαρίσουν το μυαλό τους από τις δυσκολίες μιας ακόμη κοπιαστικής ημέρας στα χωράφια, αποτελούσε σχεδόν μια κάθαρση – κι έτσι οι κατσουφιασμένες φάτσες δεν είχαν θέση ανάμεσά τους.

Με μία εξαίρεση.

Ο Μανώλης ήταν 83 ετών, ανήκε στους γηραιότερους του χωριού και απολάμβανε τον σεβασμό όλων. Είχε περάσει έναν παγκόσμιο πόλεμο, είχε δει το χωριό του να καίγεται από τους ναζί και είχε θρηνήσει δύο από τα τέσσερα αδέλφια του στον ελληνικό εμφύλιο. Ένας σκληρός άντρας, γνήσιο παιδί της γης που τον ανέθρεψε. Όμως η απώλεια της αγαπημένης του γυναίκας, πριν έξι μήνες, είχε κυριολεκτικά σβήσει το χαμόγελο από το ρυτιδωμένο του πρόσωπο. Ένα κενό βλέμμα κυριαρχούσε στην έκφρασή του και τα λόγια δεν έβρισκαν δρόμο να βγουν απ’ το στόμα του.